Smells like crepes!

Dames en heren, laat ik meteen maar het goede nieuws brengen: met 105-98 hebben de Vikingen de strijd van de Galliërs gewonnen. Triomfantelijk klom onze Liflaf (Linda) op het overwinningsschild voor een ererondje over het slagveld. Yippee! Ik moet eerlijk zeggen dat de Galliërs hun deelnemers handiger hadden ingedeeld qua bij de onderdelen door te kijken naar ieders sterke punten als gewicht, kracht en behendigheid. Zo hadden ze sterke mannen bij onderdelen waarbij dingen gegooid of getild moesten worden terwijl wij ook veel kinderen aan de spelletjes lieten meedoen. Enkele inwoners van Reyrevignes hadden de activiteiten bedacht en opgezet. Hierdoor wisten zij precies hoe of wat er verwacht werd van de teams terwijl wij als Nederlanders geen goed beeld hadden van alle onderdelen. Daarom is het extra knap dat wij gewonnen hebben! Nog bedankt dat jullie vals gespeeld hebben, Galliërs! Want dankzij die penalty’s die jullie toebedeeld werden door de jury, kregen jullie strafpunten en die paar punten schelen veel zoals jullie je kunnen bedenken als je naar de eindstand kijkt.
In totaal waren er 9 onderdelen. Evelyn en ik waren pas bij onderdeel nummer 8 aan de beurt: het touwtrekken. Eerst konden we dus de andere Vikingen aanmoedigen die een kip zouden gaan vangen, op een balk boven het zwembad de tegenstander in het water zien te krijgen, een heel parcours afleggen terwijl je aan een ander vastgeketend zat door middel van een binnenband (tsja, waar moeten ze die anders voor gebruiken aangezien hier nauwelijks gefietst wordt?) en nog veel meer onderdelen. Aan onze zijde vielen tijdens het visgooien nog 2 slachtoffertjes. De Galliërs gooiden waterzakken tegen de Vikingen aan die over een evenwichtsbalk moesten lopen om de overkant te bereiken. Twee kindjes werden op een nare manier geraakt of kwamen vervelend terecht toen ze omvielen dus dat was wat minder. Gelukkig raakte niemand heel ernstig gewond maar het was wel heel sneu en de stemming was ook voor eventjes wat bedrukt.
Na spel 3 begon ik al aardig schor te worden van het juichen en kreeg ik last van mijn pols door het geschud met mijn rammelaar maar we gingen dapper door. Eindelijk was het zover. Ik regelde nog gauw twee bekers water voor Evelyn en mij want we hadden enorme dorst en Eef trok haar gympen aan. Samen met 3 Nederlandse dames gingen we touwtrekken tegen de Franse vrouwen. Binnen de kortste keren hadden we al gewonnen. Saai! Maar wel goed voor onze plaats in het klassement. We stonden op een plank die schuin tegen het zwembad was aangezet en we moesten aan het touw trekken waardoor de verliezende partij het zwembad in zou tuimelen en de ander... niet. We waren vastberaden om te gaan winnen en maakten nog even de plank schoon met een poloshirt van Frans die daarna niet meer zo schoon was, hihi. Al deze voorbereidingen bleken overdreven want onze tegenstanders waren absoluut niet aan ons gewaagd en met 1 ruk aan het touw vlogen ze met hun neus het zwembad in. Zo gaat-ie goed, dachten wij! En blij vlogen we elkaar om de hals. Toen waren onze sterke Vikingmannen aan de beurt. Ook zij wonnen dik van de Galliërs. En terwijl we eerst enorm achterstonden, hadden we nu een voorsprong te pakken op de Galliërs door ons goede optreden! Proud! Oh en al die tijd hebben we onze Viking helmen opgehouden en gingen we door het leven als Maakt Nix Af(Eef) en Slaapt Wat Af (ik). Iedereen had namelijk een naam op zijn shirt geplakt gekregen die eindigde op –af. Als echte Vikingen dus!
Na het behalen van de overwinning vertelde Cor ons dat we een gratis drankje konden halen bij een klein barretje dus wij vrolijk daarheen: Noes voudre deu bwaar siel voe plet! Huh? Hoe komen jullie daar nou bij, vroegen ze ons. Dus ik schaamde me kapot. Bleek dat helemaal niet waar te zijn van het eerste drankje! Wij hadden echter geen geld meegenomen en toen kwam Evelyn met de briljante opmerking dat we wel een drankje hadden verdiend omdat we de winnaars van de avond waren. Dus kregen we 2 toverdrankjes die een stuk of 5 verschillende alcoholische bestanddelen hadden waaronder l’eau de vie en malibu. Vandaar dat gifgroene kleurtje. Daarna gingen we eten. Paëlla :-S. Ik had gelukkig pannenkoekjes met kaas meegenomen waardoor ik niet hongerig toe hoefde te kijken hoe anderen wel een maaltje hadden en ik niet. Na de maaltijd kreeg iedereen een reusachtige homp brie met een beetje brood erbij. Tijdens het eten dronken we bier, rode wijn en rosé. Na het eten dronken we nog champagne en een toverdrankje. Dus je kunt wel nagaan hoeveel LOL wij hadden met de Fransen. Achter de bar hebben we veel gezelligheid gehad en foto’s gemaakt met ons vriendinnetje Anais en anderen. Rond 1.00 vonden we het wel weer tijd om te vertrekken en we maakten nog gauw de afspraak om maandag met Anais af te spreken om met de auto weg te gaan. Dus dat hebben we mooi even doorgevoerd want we hadden wel zin om een dagje van de camping af te gaan en de omgeving te bezichtigen. Dus gisteren poetsten Eef en ik ons suf om maar op tijd klaar te zijn voor onze roadtrip die ons via Lacapella Marival naar Rocamadour zou brengen en weer terug via het pittoreske dorpje Autoir. In Lacapella Marival struinden we over het marktje, proefden we vers gekarameliseerde pinda’s, maakten we foto’s van foeilelijke omajurken en roken we fromage du stink. We zetten onze reis voort en begeven ons per taxi Anaïs richting Rocamadour. Eenmaal daar aangekomen was het even zoeken naar een parkeerplaats maar achteraf hadden we nog geluk dat we zo vroeg waren want ’s middags was het aantal toeristen verzesvoudigd. Minstens. De kapelletjes die we bezochten waren erg mooi van buiten als wel van binnen maar ik ben niet vond het niet gepast om ver naar binnen te lopen in mijn korte jumpsuit. Naast de bezienswaardigheden waren er ook veel kleine winkeltjes waar we ons een aantal uur vermaakt hebben. Het kasteel zijn we niet in geweest want we hadden het een klein beetje gehad en het zag er zwart van de toeristen. De beklimming viel ons ietsje zwaarder dan de afdaling en eenmaal boven aangekomen roepen we naar elkaar dat we trots zijn dat we het gehaald hebben. En als je denkt dat we toen genoeg hadden van al het gewandel heb je het mis. Anaïs kwam met het spontane idee dat ze ons de Cascade van Autoir wilde laten zien. Ze wist de vertaling van Cascade naar het Engels niet zo goed dus was het nog maar even de vraag wat ze daarmee bedoelde. We kwamen erachter dat dit de Franse benaming voor waterval is. In Autoir maakten we nog een wandeling van 6 a 7 km waarbij Eef op haar teenslippers, Anaïs op haar ballerina’s en ik op mijn sandaaltjes over glibberige rotspartijen ons een weg naar boven baanden. Wonder boven wonder bleef Eef haar witte broek spierwit. Zelfs nadat we op een groene rots waren gaan zitten (wel op een zakdoekje trouwens). Op de terugweg liepen we langs een huis waar het erg lekker rook naar zoete etenswaar. Mooie quote die Evelyn maakte tijdens het passeren van dit huis: ‘’Smells like crap (crepes?). Al met al een heerlijke dag gehad. Om precies half 7 werden we keurig afgezet bij de camping om direct de vethoek in te duiken voor een bestelling van pizza’s en friet. Hierna was het tijd voor volleyballen dus achteraf gezien een zeer sportieve dag voor ons!
Toen ik ’s avonds over de camping een sprintje trok richting onze basis keek ik even naar boven en plotseling voelde ik me intens gelukkig. Dankzij de kou was het die avond extra helder en de maan met ontelbaar veel sterren fonkelden me tegemoet. Wat een bijzondere moment om deze dag mee af te sluiten, dacht ik. Helaas lag ik hierna nog anderhalf uur op mijn kussen te draaien omdat ik niet kon slapen door de kilte. Uiteindelijk viel ik vermoeid in slaap en kon ik vanmorgen merken dat ik diep had geslapen.
Op dit moment zijn we een lijst aan het samenstellen van karaoke nummers want we hebben woensdagavond een karaoke night georganiseerd in het restaurant. Nu moeten de gasten zich alleen nog even over laten halen want er zitten een boel saaierds tussen die meteen zeggen dat het niet echt ‘’hun ding’’ is.. Ach het maakt ook niet uit als er niet zo heel veel mensen komen, gezellig maken we het toch wel! Over tweeënhalve week zijn we alweer op Nederlandse bodem dus tot dan!

Bisous,

Mar